Domowy Kościół

Chwała Panu!

Wyjazd na tegoroczne rekolekcje był dla mnie trudną decyzją.

Magdalena Witkowska

 Najpierw długo odrzucałam propozycje rozmów na ten temat, potem chcąc docenić wysiłek męża i jego zapał w ciągłym wracaniu do tematu postanowiłam zgodzić się na rekolekcje- licząc po cichu, że pewnie i tak nie znajdzie nic w odpowiadającym nam terminie. Problemem było dla mnie też podjęcie decyzji czy podczas urlopu jedziemy do rodziców czy na rekolekcje. Nawet wielomiesięczną modlitwę rodzin z naszego kręgu w intencji wyjazdu całego kręgu na rekolekcje traktowałam na zasadzie- „proszę bardzo, mogę się modlić, ale i tak nie jadę”.
Kiedy nasza przyjaciółka z kręgu zadzwoniła pewnego razu z wiadomością, że znalazła rekolekcje w górach i podała „dziwnie” pasujący nam termin i „dziwnie” bliską odległość od naszych rodziców, pomyślałam: „niech będzie – Panie Boże skoro tak chcesz to ja Ci to zostawiam, rób swoje”. Mąż szczęśliwy, synowie również - ja mniej, bo miałam inne plany mając nadzieję, że są zgodne z planami Pana Boga ( gorąco się o to modliłam). 
Plany planami, a cudownym planem Boga było to, żeby nasza rodzina pojechała na rekolekcje do Tenczyna….- więc pojechałam, trochę wbrew sobie, przepełniona bólem doświadczenia poprzedzającego wyjazd, ale z ufnością, że skoro powierzyłam Bogu nasze plany rekolekcyjne to muszę Mu zaufać, że będzie dobrze i wierzyć, że nawet te trudne chwile mają sens. 
Dzisiaj dziękuję Bogu za ten czas. Mogłam inaczej spojrzeć na swoją wiarę, na swojego małżonka i na swoje dzieci. Mogłam spotkać wielu wspaniałych ludzi – towarzyszy - jak to się mówi - do tańca i do różańca. 
Dziękuję wszystkim uczestnikom za ich obecność, za wspólną modlitwę i śpiew. Dziękuję Romualdowi-Arturowi, Ani, Agnieszce, Bogdanowi i Piotrkowi za wspólne chwile z instrumentami. 
Dziękuję księdzu Mirosławowi za jego „krótko, zwięźle i na temat”. 
I jeszcze……….dziękuję Anecie, za to co się wydarzyło. Przyniosło ulgę, nadzieję oraz wiarę, że „wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia”. 
Chwała Panu!